«Διαχρονικά και  επίκαιρα τα μηνύματα του 1821»

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχουμε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε  “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα”». Είναι τα λόγια του γέρου του Μωριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη διάρκεια της ομιλίας του προς τους μαθητές στην Πνύκα το 1838, μια ομιλία που αποτελεί την πνευματική του παρακαταθήκη προς τη νέα γενιά.

Με σεμνότητα και ταπεινότητα απευθύνεται στους νέους, αναγνωρίζοντας ότι η παιδεία είναι το ύψιστο αγαθό των λαών. Ο ίδιος δεν είχε την τύχη να μάθει γράμματα, στα διαλείματα των μαχών διάβαζε τα ψαλτήρια, και την ιστορία της Ελλάδας με τη δίψα μικρού παιδιού.

Αναφέρει χαρακτηριστικά στην ομιλία του: «Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματιζούμενους εμεταφράζαν και έστελναν εις την Ελλάδα  βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη». Έτσι ξύπνησε ο λαός,  με τη γνώση της ιστορίας και του πλούσιου παρελθόντος, τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων που έδειχναν τον δρόμο για την Ελευθερία ως προϋπόθεση για μια καλύτερη ζωή.

Μεστή νοημάτων η ομιλία του μεγάλου αγωνιστή δίνει το στίγμα του ξεσηκωμού των Ελλήνων, αναφέρεται στη διχόνοια,  το εθνικό ελλάτωμα που μόνον σε περιπέτειες οδήγησε, και στην ομόνοια που έφερε το θαύμα της απελευθέρωσης μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.

«Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποία να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια».

Η ιστορία διδάσκει, τα μηνύματα σήμερα προβάλλουν δραματικά και επίκαιρα σε όλα όσα αντιμετωπίζουμε οι  Έλληνες. Μένει η περισυλλογή, η σπουδή,  και η ενσυναίσθηση για να βρούμε τον δρόμο μας, και ας μην ξεχνάμε «Ό,τι κάμουμε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμία από τους ξένους».